DHAN DHAN SRI GURU ARJAN DEV JI

ਅਕਬਰ ਦਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਕਹਿਲਾਂਦਾ ਸੀ ਜਹਾਂਗੀਰ,
ਸਿੱਖਾਂ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਨਫਰਤ, ਮਾੜਾ ਸੀ ਉਸਦਾ ਜ਼ਮੀਰ।
“ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਇੱਕ ਓਅੰਕਾਰ ਤੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ”, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ,
“ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਲੈ ਆਓ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਨੂੰ, ਪੈਰਾਂ ਚ ਪਾਓ ਜ਼ੰਜੀਰ”।

“ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਖੁਸਰੋ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸਨੇ ਕੀਤਾ ਹੈ ਖ਼ਰਾਬ,
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਉਹ ਕਦਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਨਹੀਂ ਪੀਂਦਾ ਹੈ ਸ਼ਰਾਬ।
ਉਸਦੀਆਂ ਵੀ ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਨੋਚ ਲਵਾਂਗਾਂ ਜਿਹੜੀਆਂ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ,
ਮੇਰਾ ਹੀ ਖੂਨ ਮੇਰੀ ਗੱਦੀ ਦੇ ਬੈਠਣ ਦੇ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਖਵਾਬ”।

ਇਕ ਆਖਰੀ ਮੌਕਾ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੇ ਕੀਤਾ ਐਲਾਨ,
ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਕਹੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਕੇ ਅਲਾਹ ਦਾ ਰੱਖੇ ਮਾਣ,
ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਦੁਨੀਆ ਫਤਿਹ ਕਰਨ ਦਾ ਤੇਰਾ ਸ਼ੌਕ ਹੈ,
ਪਰ ਕਦੇ ਨਾ ਭੁੱਲੀਂ ਜਹਾਂਗੀਰ ਤੂੰ ਵੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਹੀ ਹੈਂ ਸੰਤਾਨ।

ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੂੰ ਰੱਜ ਕੇ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ,
ਤੱਤੇ ਤਵੇ ਤੇ ਉਸਨੇ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਨੂੰ ਬਿਠਾਯਾ,
ਜੇ ਇਹ ਜ਼ੁਲਮ ਕੁਛ ਘਟ ਸੀ, ਫੇਰ ਉਸ ਜ਼ਾਲਿਮ ਨੇ,
ਜਲਦੀ ਰੇਤ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਤੇ ਪਾਇਆ।

ਪੰਜ ਦਿਨ ਪੰਜਵੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਤੇ ਬਰਸਤੀ ਰਹੀ ਦਹਿਸ਼ਤ,
ਇਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਤੋਂਹ ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੇ ਨਾ ਲਈ ਫੁਰਸਤ,
ਰੱਬ ਦੇ ਓਹ ਬੰਦੇ ਸੀ, ਰੱਬ ਦਾ ਹੀ ਅਸਲੀ ਰੂਪ ਸਨ,
ਨਦੀ ਚ ਜਦ ਨਲਹਾਨ ਗਏ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਹੋ ਗਏ ਰੁਖਸਤ।

ਗੁਰੂ ਜੀ ਰੱਬ ਦਾ ਨੂਰ ਸੀ, ਅਜੇ ਵੀ ਉਹੀ ਨੂਰ ਹੈ,
ਜਹਾਂਗੀਰ ਦਾ ਉਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਥੇ ਕੋਈ ਗਰੂਰ ਹੈ?
ਉਸ ਹੀ ਲਾਹੌਰ ਚ ਜਿਥੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਹੋਏ ਸੀ ਸ਼ਹੀਦ,
ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਦੇਹਰਾ ਸਾਹਿਬ ਅਜੇ ਵੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ।

ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਭੁਲ ਸਕਦੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਤਿਆਗ ਤੇ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ,
ਸੁਨਹਿਰੇ ਇਤਿਹਾਸ ਚ ਰਹਿਣ ਗੀਆਂ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ,
ਸਿੱਖ ਉਹ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਦਿਖਾਏ ਰਸਤੇ ਤੇ ਚਲੇ,
ਬਾਕੀ ਚਾਹੇ ਸਿੱਖ ਹੋਣ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਵੀ ਹੋਣ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ।

Akbar da shehzada kehlaanda si Jehangir,
Sikhan naal karda si nafrat, maadha si usda zameer.
Main nahin manada Ik OmKar nu” usne keha,
“Phad ke lai aao Arjun Dev nu, pairan ch paao zanjeer.”

“Mere shehzade Khusro nu wi isne keeta hai khraab,
Waheguru di oh kadr karda hai, nahin peenda hai shraab.
Usdiyan wi main akhan noch lawanga jehdiyan Guru nu wekhan,
Mera hi khoon meri gaddi de baithan de dekhda hai khwaab.”

Ik aakhri mauka dinde haan, Jehangir ne keeta ailaan,
Guru nu kaho Waheguru nu bhul ke Allah da rakhe maan.
Guru ji ne keha, duniya fateh karan da tera shauk hai,
Par kade na bhulin Jehangir tu wi Waheguru di hai santaan.

Eh sun ke Jehangir nu rajj ke gussa aayiya,
Tatte tawe te usne Guru Arjun Dev ji nu bithayiya,
Je eh zulm kuchh ghat si, pher us zaalim ne,
Jaladi ret nu Guru Sahib de shareer te paayiya.

Panj din panjavin paatshahi te barasti rehi dehshat,
Ik minute wi julman tonh Jehangir ne na layi fursat,
Rabb de oh bande si, Rabb da hi noor san,
Nadi ch jadd nalhaan gaye Guru sahib ho gaye rukhsat.

Guru ji Rabb da noor si, aje wi ohi noor hai,
Jehangir da usdo baad kithe koi garoor hai,
Us hi Lahore ch jithe Guru Sahib hoye si shaheed,
Gurudwara Dehra Sahib aje wi mashhoor hai.

Kade nahin bhul sakde Guru ji de tyaag te kurbaniyan,
Sunehre itihaas ch rehan giyan Guru Arjan Dev diyan kahaniya,
Sikh oh hai jehda Guru ji de dikhaye raste te chale,
Baaki chahe Sikh hon diyan hore wi hon nishaniyan.

Akbar’s prince was known as Jehangir,
He had hatred for Sikhs, his heart and mind were corrupted,
“I don’t agree with Ek Omkar”, he said,
Capture Arjan Dev and bring him to me with chained feet.”

“My prince Khusro too is spoiled under his influence,
(He too) respects Waheguru, he doesn’t drink,
I will gouge his eyes too that look for this Guru,
My own blood dreams of overthrowing me to become the king.”

“I’ll give him (Guru) one last chance, Jehangir proclaimed,
“Tell the Guru to forget Waheguru and respect only Allah.”
Guru ji told him, “To conquer the world appears to be your desire,
But, never forget Jehangir that you too are a child of Waheguru.”

Upon hearing this Jehangir became very angry,
He ordered Guru Arjan Dev ji to be seated on hot plate;
If this torture wasn’t enough, then this tyrant,
Poured burning sand on Guru Sahib’s (bare) body.

This type of terror was unleashed on our Fifth Guru for five consecutive days,
Not even for a minute Jehangir took a break from this torture. na layi fursat,
(Guru ji) was a man of God, indeed he was the Likeness of God,
(At the end of the torture) when he was taken to Ravi river for bath, he departed (to be with God).

Guru ji was the Light of God, even now that Light prevails,
However, where is Jehangir’s arrogance after he has gone?
In the same Lahore, where Guru Sahib was martyred,
Gurudwara Dehra Sahib is situated even now.

Never can we forget Guru ji’s sacrifices,
In golden letters of History would remain the saga of Guru Arjan Dev,
Sikh is the one who treads the way of the Guru,
Even though there are many other symbols of becoming a Sikh.